Als een ritje in de achtbaan

De afgelopen dagen moet ik soms uit het niets vechten tegen de tranen. Gelukkig gebeurt dit meestal als er niemand in de buurt is, want zo wil ik niet gezien worden. Maar als mijn hersens tijd hebben om te malen, verlies ik soms even de grip op mijn emoties.

Het afgelopen jaar was voor mijn gezin, maar ook voor familie en vrienden om ons heen, een achtbaan van emoties. Mijn jongste dochter, ze was nog geen één, werd van de ene op de andere dag in het ziekenhuis opgenomen. We hadden een gezwel bij haar ontdekt en dit bleek een tumor te zijn. Onze wereld stortte helemaal in. Een tijd lang gingen we kapot van onzekerheid, want wat was dit voor tumor en hoe zou het met onze dochter verder gaan? Alle mogelijke scenario’s speelden we af in ons hoofd.

Elke avond gingen we naar bed met het gevoel dat het niet erger kon worden. De volgende dag was dit ons nieuwe nulpunt. Helaas bleek de eerste dagen regelmatig dat het toch erger kon. Ons nulpunt werd verlegd. De eerste dagen volgden operaties en onderzoeken elkaar in razend tempo op. De tumor bleek kwaadaardig. Kanker. Het had zich gelukkig niet verspreid in het lichaam van onze kleine kanjer. De behandeling zou bestaan uit een paar operaties en een aantal chemokuren en begon direct. De vooruitzichten waren dat het zwaar zou zijn, maar het zou goed komen.

Inmiddels zijn we zo’n zeven maanden verder. En dit is het eindpunt van de achtbaan. Vandaag heeft mijn dreumes haar laatste operatie van de behandeling gehad. De port-a-cath die ze had gekregen en waardoor o.a. de chemo bij haar werd toegediend, is verwijderd. Met een beetje geluk is dit de laatste keer dat we dit jaar in het ziekenhuis hoeven te zijn. We zitten nu naast onze kleine meid terwijl ze de roes van haar narcose uitslaapt. En er gaat van alles door mijn hoofd. De hele achtbaan komt nog een keer voorbij.

Ik herinner me alle ellende van het afgelopen jaar. Alle onzekerheid, alle keren dat ons hart gebroken werd als ons kleintje vervelende onderzoeken moest ondergaan. Al die prikken die ze kreeg. Hoe misselijk ze was van de chemo. Hoe ze vol verbazing plukken haar uit haar hoofd trok. Hoe ze soms ineens weer dagenlang moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Nog maar één en toch moest ze al zo’n grote held, zo dapper zijn. Maar ik herinner me ook de mooie dingen. Vrienden, familie en collega’s, en de medewerkers in het ziekenhuis die op alle mogelijke manieren voor ons klaarstonden. Alle berichtjes, kaartjes, cadeautjes voor de kinderen, en zelfs huilpakketten die we kregen. Bedankt lieve mensen, het gaf ons veel steun! Ik besef me hoe we als gezin steeds sterker werden en dat wij en de kinderen ondanks alle ellende toch ook allerlei leuke nieuwe dingen meemaakten, van eerste stapjes tot eerste keer paardrijden, tot vakantie vieren in de Efteling.

Hoewel de tumor weg is, mogen we officieel nog niet zeggen dat onze kleine meid genezen is. Ik geloof dat dat na vijf jaar pas mag. Maar wij houden het erop dat ze weer helemaal beter is. Sinds de laatste chemo is het feest bij ons thuis. En dat blijft het voorlopig ook! Want als we van dit alles één ding geleerd hebben, is het wel te genieten van alle leuke dingen in het leven. We laten ons niet uit het veld slaan als het even tegenzit, want er komt altijd een nieuwe dag met nieuwe kansen.

En natuurlijk ben ik dit alles nog lang niet vergeten. Als ik me af en toe nog wat vreemd gedraag, laat me dan maar even. Ik ben af en toe nog wat duizelig van dit ritje in de achtbaan en dat gaat vanzelf weer over…