Wat je niet voor je verjaardag krijgt…

De kleuter vraagt al maanden wanneer zij er nu ook een krijgt. Bijna al haar vriendinnen van school hebben er al één en haar nichtjes hebben er al een heleboel. Het is dat ze er niet één voor haar verjaardag kan vragen, anders zou het bovenaan haar lijstje hebben gestaan. Maar gisteren was het ineens zover, eindelijk heeft ze er één gekregen. Haar grootste wens kwam uit!

De kleuter nam een hap van haar koekje en kwam verbaasd naar mij toe. „Papa, ik nam een hap en het doet pijn.” Ik dacht dat ze op haar tong had gebeten, maar dat was het niet. Ik keek nog eens goed in haar mond, maar zag niets. Of toch wel? Zag ik dat nou goed? Ik tikte nog eens voorzichtig tegen haar tand, en inderdaad er bewoog iets. „Ik moet je iets vertellen”, zei ik tegen haar en bracht haar het goede nieuws: „Je hebt een wiebeltand!”

Ik had mijn kleuter niet blijer kunnen maken. Apetrots vertelt ze aan iedereen die het maar wil horen dat ze een wiebeltand heeft. Een gouden medaille in Sotsji had haar niet trotser kunnen maken… Nee hoor, doe haar maar een wiebeltand!