Toen we nog geen kinderen hadden plofte ik vaak gelijk na het werk op de bank en zette de televisie aan, om vervolgens de rest van de avond op de bank te hangen voor de TV. Meestal begon zo’n televisie avondje met Dr. Phil. Die strenge, doch rechtvaardige super Amerikaanse knuffelbeer en semi-professionele psycholoog die altijd met een goed en eenvoudig advies kwam om de grootste problemen op te lossen.
Je kent hem wel.
Vaak zaten hier jonge tienermeisjes die compleet van het pad af waren en zich met de meest wilde zaken bezig hielden. Drugs, sex en rock&roll, dat soort zaken.
9 van de 10 keer had de vader er iets mee te maken. Soms omdat hij er nooit was, soms omdat hij geen liefde gaf, en soms omdat hij juist teveel van de verkeerde soort liefde gaf. Waar het op neer kwam: het was altijd de schuld van de vader.
Er zijn tegenwoordig meer van dit soort televisie programma’s, maar ook in interviews, of in gesprekken met ‘gewone’ mensen wordt me duidelijk: De vader-dochter relatie is een bijzonder ingewikkeld en gecompliceerd iets. Het lijkt wel of de moeder nooit iets fout kan doen, het is altijd de schuld van de vader.
Een belangrijke oorzaak hiervan is denk ik het natuurlijke verschil in het gevoelsleven tussen man en vrouw en het verschil in de belevingswerelden. Dit maakt het voor een vader lastiger om zich in te leven in de wereld van zijn dochter. Dit geeft mij als vader van een dochter wel een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Bij mijn zoon is dit gevoel heel anders. Ik maak me daar niet zo druk om. Ik weet ongeveer wat hij nodig heeft, ik ben zelf een opgroeiende jongen geweest. Een relatie opbouwen met hem gaat bijna vanzelf. Natuurlijk moet ik hier ook tijd en energie insteken, maar dit gaat meer natuurlijk en automatisch. Bij mijn dochter is dit toch wel anders. Ik realiseer me dat het opbouwen van een relatie niet vanzelf gaat maar ik meer moeite zal moeten doen. Hoe dat precies werkt weet ik nog niet, dat zal vanzelf blijken. Belangrijk hierbij is denk ik het contact zoeken, blijven communiceren, proberen me in te leven in de wondere wereld van het opgroeiende meisje, vooral veel liefde geven en haar bevestigen in haar positie als zelfstandige vrouw. Volgens mij is dat wat dochters van hun vader willen.
Toch, dames??
Misschien is het besef dat ik net iets meer moeite voor haar moet doen alleen al genoeg. Zodat ze straks niet bij Dr. Phil terecht komt…