Terwijl ik in de woonkamer bezig ben met de voorbereidingen van toch wel soort van mini verbouwing cq opknapbeurt hoor ik mijn vrouw en kinderen in de keuken. Iedereen heeft zin om mee te helpen met eten koken en dat verloopt niet helemaal soepel. De kinderen (7, 5 en 3) hebben zo ieder hun eigen beeld van hoe dat moet verlopen.
Mijn vrouw heeft een briljante ingeving, we voegen wat extra afleiding toe. Om de beurt mag iemand aangeven waar ze dankbaar voor zijn. Het wordt een soort Thanksgiving diner voorbereiding, maar dan op kerstavond. Voor mij erg genieten, want het voorbereiden van de verf- en behangklus is niet echt ‘mijn ding’. Dus deze positieve en vermakelijke afleiding bevalt mij prima. Het is mooi om te zien waar de kinderen dankbaar voor zijn, het zijn vooral de basale dingen; een dak boven hun hoofd, een papa en mama, opa en oma’s, eten, gezondheid. Ik ben trots op ze!
Na drie rondjes Thanksgiving slaat de verveling toe, tijd voor een nieuwe ingeving. Dit keer bedenkt mijn vrouw een leuke manier om van het eten een verhaal te maken. Elk ingrediënt krijgt een nieuwe naam/rol die rijmt of lijkt op het ingrediënt. Na een tijdje komt het er dan op neer dat de spionnen (champignons) en de piraten (tomaten) in de pan werden gehakt. Het resultaat was in ieder geval heerlijke spaghetti.
Tijdens het avond eten zelf was alle romantiek en gezelligheid ver te zoeken, gewoon even blijven zitten en samen rustig eten zonder elkaar te irriteren leek toch iets teveel gevraagd. Onderaan de streep genoeg om dankbaar voor te zijn, bijvoorbeeld hoe lekker ze nu liggen te slapen. 😉