Gistermorgen lag onze zoon ineens tussen ons in. Nadat hij de opmerking maakte “ik kan helemaal niks” begon een mooi spelletje. Samen nadenken over waar hij allemaal goed in is (briljante vrouw heb ik toch :-)) nadat we met elkaar een mooie lijst hadden opgesomd van dingen waar hij allemaal goed in is was ik aan de beurt. Mijn zoon had er duidelijk plezier in en kwam met allemaal leuke punten. Wat mij vooral opviel is dat hij zich heel veel kon herinneren van de dingen die we samen gedaan hebben. Sommige echt al van een behoorlijke tijd terug.
Hoewel tijd als gezin uiteraard belangrijk is heeft 1 op 1 tijd z’n eigen dynamiek en herinneringen. Dat weet ik uit ervaring, want mijn vader overleed op jonge leeftijd en veel van de mooiste herinneringen zijn momenten waarin we samen optrokken. Maar er is een verschil tussen iets weten en iets beseffen. Gisterenochtend toen mijn zoon trots aan het opsommen was waar z’n vader allemaal goed in was toen was dat moment van besef glashelder. Gewoon dingen samen doen, hoe klein het soms lijkt, ergens iets ophalen wat ik op marktplaats heb gekocht of even samen naar Schiphol om vliegtuigen te kijken, het heeft impact. Het zijn de cadeautjes waar het in het leven omgaat.
Niet alleen tussen ouder en kind overigens, maar uiteraard ook tussen de ouders zelf, iets wat in de hectiek van een jong gezin zomaar naar de achtergrond zou kunnen verdwijnen, heb ik wel eens gehoord. 😉
In het Engels heb je de term “quality time” wat het perfect beschrijft maar de Nederlandse vertaling “Kwaliteit tijd” klinkt mij toch een beetje te corny… ik hou het maar op samentijd; Altijd een goeie investering!