Masculien versus feminien

De Volkskrant vraagt ons om een reactie. Wat vinden wij moderne papa’s nou eigenlijk van papadag en andere zaken die het gevolg zijn van de emancipatie of zoals ik het zelf liever noem de dé-man-cipatie.

In het stuk gaat Stefan van Laar (vader van een dochter van vijf) de discussie aan met de mening van de vrouw. Goed bedoeld maar in mijn optiek onverstandig. Vrouwen zeggen A maar bedoelen BCDEFGH… dat is niets nieuws. Vrouwen houden van discussies, mannen van resultaten. Een vrouw moet je niet vragen wat ze wilt. Je moet het haar geven. Vrouwen willen een MAN, een masculiene MAN die weet waar hij voor staat en soms moet die man even laten zien dat hij ook teder is, zacht, warm, begripvol, dat ie aandacht heeft voor het gezin, de kinderen, de onderliggende emoties. Afhankelijk van je vrouw is de gebruikelijke 80/20 regel een prima uitgangspunt.

Natuurlijk ben je wel eens MAN (masculien) als je vrouw behoefte heeft aan een man (feminien) of andersom, maar dat geeft niet. De kracht van MAN zijn is dat je je daar niets van aantrekt, blijf gewoon je eigen weg gaan. We zitten in een transitie fase. Steeds meer mannen zijn steeds intensiever betrokken bij de opvoeding van de kinderen en zoals met elke verandering; dat gaat met horten en stoten.

Persoonlijk heb ik geen papadag en die gaat er waarschijnlijk ook niet komen, als ik minder ga werken is dat omdat ik op die dag ander werk ga doen, ik ben nou eenmaal meer een man die de grot uitgaat om vlees te halen.

PS as dinsdag de inzichten van Papa Rens over dit onderwerp…