De maakbaarheid van het leven

Als kind/puber was ik erg overtuigd van de maakbaarheid van het leven. Je hebt keuzes en als je de juiste keuzes maakt dan komt het allemaal goed. En wanneer je dat niet doet? Ja, dan moet je zelf maar op de blaren zitten!

Naarmate ik ouder werd draaide mijn stellige mening wat bij. Elke mening is immers vroeg of laat onderhevig aan erosie. Inmiddels is mijn mening zover bijgedraaid dat ik eigenlijk helemaal niet meer zo geloof in de maakbaarheid van het leven. Tuurlijk, je hebt keuzes, je kunt dingen leren, je hebt invloed, allemaal waar, maar échte maakbaarheid? Ik geloof er niet meer zo in.

Toen onze oudste geboren werd was het vanaf het eerste moment al duidelijk. Ze was overduidelijk op mensen gericht. Ze probeerde actief contact te maken en keek mensen aan, hoewel ze feitelijk nog geen gezichten kon zien. Onze tweede was veel minder op mensen gericht, een totaal ander karakter, niet te vergelijken met de eerste. Hij is dan ook een hij en zij een zij, dat maakt al heel veel uit. Maar onze derde, een zij, heeft weer een heel ander karakter. Er zijn zoveel verschillen die het verschil maken.

Ik kan van al die verschillen heel erg genieten, maar besef me meer en meer dat ze geboren zijn zoals ze zijn. Ik kan bijschaven en aanleren wat er in bepaalde situaties van hen verwacht wordt en ik kan meegeven hoe je om zou kunnen gaan met tegenslag maar wat voor mij werkt hoeft voor hun niet te werken. Samen steeds opzoek naar de manier die het beste past.

Een ding is zeker, ik kan ze niet meegeven wat ik zelf nog moet ontdekken. Mijn beperking is daarmee ook hun beperking. Ze hebben gelukkig hun eigen weg te gaan en gaan ook dingen leren die ik nog niet geleerd heb. Van de gedachte alleen al word ik blij. Ze groeien op, worden ouder en wijzer. Alle drie met hun eigen gaven en hun eigen grenzen en hun eigen uitdagingen. En ik? Ik mag meegenieten vanaf de zijlijn, de spelregels uitleggen, aanmoedigen, coachen en soms, als ik geluk heb, mag ik meespelen.