“Kleine kinderen trekken aan je kleren, grote kinderen trekken aan je hart“, vertelde de laborante in het ziekenhuis me. Een heel mooie uitspraak. Vandaag was hij niet heel toepasselijk, want terwijl ze dit zei, nam haar collega bij mijn kleinste bloed af voor een controle.
Valerie, nog geen 2 jaar oud, liet zonder blikken of blozen rustig toe hoe de laborante haar in haar vinger prikte en er daarna druppeltjes bloed uitkneep tot er voldoende druppeltjes in het buisje gevallen waren. Daarna zocht ze een pleister uit, trok haar jas aan en zwaaide de laborantes nog even vriendelijk gedag voordat ze de gang in liep.
Nee, Valerie trok vandaag niet aan mijn kleren, maar wel aan mijn hart. Die kleine meid die zo moedig al zo vaak in het ziekenhuis geweest is.
Vandaag dus niet heel toepasselijk, maar toch zo een mooie uitspraak. Hoe herkenbaar is het? “Kleine kinderen trekken aan je kleren, grote kinderen trekken aan je hart.” Echt zo’n spreuk voor op een tegeltje.
Je wilt even snel wat uit de keuken pakken en daar hangt weer een kleintje aan je broekspijp. Je loopt met je handen vol boodschappen en wie trekken er aan je jas omdat ze getild willen worden? Je bent aan de telefoon en wie trekken er aan je trui omdat ze aandacht willen? Je wandelt even lekker in het bos, wie lopen er rondjes om je heen, ondertussen nog even aan je broekspijpen trekkend? Ja, kleine kinderen trekken aan je kleren! Soms komt het wat ongelegen, maar eigenlijk is het vooral heerlijk dat die kleintjes zo graag bij je zijn.
En trekken grote kinderen aan je hart? Ik kan het je echt nog niet zeggen, mijn oudste is pas vijf. Maar ik geloof graag dat ze dat doen en ik zal er van genieten!