Overal poep.

Kinderen en poep. Wat is dat toch? Nee, dit wordt geen betoog over al die volle poepluiers, die we door de jaren heen verschoond hebben. Dit is mijn ervaring met het woordje poep. Wat is er mooier dan te pas en te onpas even het woordje poep in de mond te nemen? Af en toe hebben mijn kinderen weer zo’n periode, dan is alles poep en plas. Maar andere kinderen kunnen er blijkbaar ook wat van.

Laatst waren we bij vrienden thuis, toen de buurvrouw zich kwam beklagen dat kinderen uit de buurt met stoepkrijt op haar schuur hadden geschreven. ’Poep!’, stond er in koeienletters op haar muur. En dat kon ze beslist niet waarderen. Ik moest er stiekem een beetje om lachen, want dat doen kinderen nu eenmaal. En bovendien, stoepkrijt is zo weer van je muren af…

Niet lang daarna kwam ik bij andere vrienden aan. De hele voortuin was volgeschreven met stoepkrijt. Wat denk je dat er stond? Poep, poep, poep, poep, poep, POEP! Waar ik ook keek, de hele tuin vol poep. Bij nadere inspectie bleek niet alleen de hele tuin vol gepoept. Ook het trottoir was zeker de eerste vijftien meter vol gepoept. Blij dat het niet mijn tuin was, moest ik hier hardop om lachen.

Een paar dagen geleden waren we even met de kinderen op het schoolplein voor ons huis. En wat zag ik daar op de muur van een speelhuisje met grote letters geschreven? Je kan het vast raden. Juist. Poep!

Wat is dat toch met kinderen en poep? Alles wat ze niet mogen doen of zeggen, is natuurlijk erg interessant. En blijkbaar staat ’poep’ met stip bovenaan de lijst van verboden woorden…