Je krijgt geen borsten!

Iets langer dan een jaar geleden wilde mijn vrouw stoppen met de borstvoeding van onze jongste dochter. Ze besloot dat te doen als ze één werd. Dat liep niet helemaal zoals gepland, want precies een jaar geleden kwamen we erachter dat diezelfde dochter een kwaadaardige tumor had.

Met alle operaties en behandelingen van de kleine in het vooruitzicht, besloot mijn vrouw toch maar even door te gaan met de borstvoeding. Heel verstandig, want tijdens de chemokuren kwam het voor dat de kleine meid niets wilde eten of drinken… behalve borstvoeding. En behalve de voeding, gaf het onze kleine kanjer ook veel troost.

Inmiddels zijn we een jaar verder. Het gaat goed met ons kleintje, ze wordt bijna twee. Daarom besloot mijn vrouw een week of twee geleden, dat ze nu toch écht ging stoppen met de borstvoeding. Daar is mijn dochter het nog niet helemaal mee eens, dus…

Sindsdien worden we elke nacht een paar keer ruw wakker gemaakt door onze dochter. Ze kruipt tussen ons in, zoekt mijn vrouw op en graaft zich met haar scherpe nageltjes, dwars door het nachthemd (als een mol) een weg naar de borsten van mijn vrouw. Dat is geen pretje. Een paar keer per nacht word ik dus wakker door het gegil van mijn vrouw: „Auuuw! Neee, Valerie! Je krijgt geen borsten!”

Dat vind ik natuurlijk heel vervelend voor mijn vrouw, maar egoïstisch als ik ben, draai ik mezelf om en slaap weer verder. „Ik kan er toch niets aan doen, want ik heb geen borsten”, denk ik dan. Maar vannacht was Valerie in de war. Ik werd ruw uit mijn slaap gewekt toen er tien nageltjes in mijn borstkas werden gezet, die zich op zoek naar iets dat op een borst leek, een weg door mijn huid begonnen te graven. Ik kon niet anders dan gillen: „Auuuw! Neee, Valerie! Je krijgt geen borsten!”.

Terwijl ik bijkwam van de schrik, hoorde ik hoe mijn vrouw zich aan de andere kant van het bed omdraaide en met een zucht meteen weer in slaap viel…