Kinderen kunnen zo prachtig onbewust maar pijnlijk confronteren. Mijn zoon van 5 vraagt ineens: “wat wil jij eigenlijk later worden?”
Ik reageer verbaasd: “later? Voor mij is het al later.” (Een pijnlijke bewustwording)
“Ja, maar als je nog groter wordt, wat wil je dan worden?”
Tja, mijn raderen gaan draaien. Ik heb immers nog wat werkjaren voor de boeg. Ik beantwoord zijn vraag afwijkend: “ik blijf voorlopig nog doen wat ik nu ook doe.”
De tweede vraag volgt: “wat doe je dan?”
Tja, wat doe ik dan? “Ik help mensen zodat zij hun werk kunnen doen.” Het gesprek begint ingewikkeld te worden. Ik gooi het roer snel om. “Ik doe dingen met computers”, dát begrijpt hij immers al heel goed!
Weer iemand die wel naar me luistert, maar geen idee heeft wat ik nou eigenlijk allemaal doe! Kon ik het zelf maar begrijpen, dan zou ik waarschijnlijk ook meteen weten wat ik later zou willen worden…