Hoi Arno,
Wat is het toch met jullie mannen en winkelen? Waarom toch die weerstand en waarom toch zo demonstratief voor de winkel blijven staan met zo’n chagrijnige smoel? Blijf dan thuis en geef gewoon die gouden visa card mee!
Waarom is winkelen voor jullie zo’n opgave terwijl het bij ons zo hoog scoort op het ‘fijne dingen des levens’ lijstje? Voelen jullie het echt niet, die opwinding als je de perfecte aanvulling van je garderobe vindt? Of genieten jullie stiekem ook van tig verschillende tasjes die aan je arm bungelen (liefst van mooi glanzend papier natuurlijk) maar durven jullie dat gewoon niet te zeggen…?
Lieve Arno….. vertel het ons! Groetjes van ons!
Lieve Fantastic Moms,
Wat hebben jullie dat toch mooi geschreven. Dat van die opwinding als je de perfecte aanvulling op je garderobe vindt en het genot wanneer er tig verschillende tasjes aan je arm bungelen. Ik begon helemaal weg te zwijmelen. Net als in de film. Leuk hoor!
In jullie ideale wereld zal winkelen ook wel zo gaan, maar in mijn realiteit gaat het toch een beetje anders…
Elke keer weer ga ik vol goede moed met mijn vrouw op stap. ‘Gezellig samen winkelen’, noemt zij het van tevoren. Al na vijf minuten zakt de moed mij echter in de schoenen. Want de vrouw (in het algemeen) heeft totaal niet begrepen hoe er effectief gewinkeld kan worden. Bij elk kledingstuk dat mijn vrouw tegenkomt, blijft zij stil staan. Dit is het moment waarop het kledingstuk even betast moet worden en één op de drie keer van het hangertje op de grond valt. Ineens draait zij zich om en loopt naar de andere kant van de winkel, waar ze een mooi vestje heeft gespot. Daar aangekomen, blijkt na even betasten het vest helemaal geen vestje, maar een rok te zijn, waarna ze zich weer omdraait en weer naar de andere kant van de winkel loopt. Het is voor mij praktisch onmogelijk haar te volgen, want als ik even niet oplet, staat ze ineens weer aan de andere kant van de winkel. Het aandragen van kledingstukken om te passen, wordt niet gewaardeerd, want de kledingstukken die ik uitzoekt zijn zó 2001 of zij is er 5 jaar te oud of 10 jaar te jong voor…
‘Gezellig samen winkelen’, noemt ze dat.
Heb ik het geluk dat zij zelf een kledingstuk heeft gevonden, dan wordt mij gevraagd wat ik ervan vind. Dit moment is reuze gevaarlijk. Mijn antwoord is allesbepalend. Het bepaalt het humeur van mijn vrouw voor de rest van de dag, het saldo op onze rekening voor de rest van het kwartaal, maar het bepaalt ook hoe lang deze marteling nog door moet gaan. Reageer ik te enthousiast, dan wordt dit kledingstuk aangeschaft. Ook als het exorbitant duur is. Reageer ik niet enthousiast genoeg, dan neemt mijn vrouw dit persoonlijk op. ‘Je vindt me zeker te dik in dit shirtje?’. Is mijn vrouw blij met mijn reactie, dan moeten we nog uren verder winkelen. En dat terwijl ik nauwelijks verschil tussen de kledingstukken zie en me alleen maar afvraag of ze dit kledingstuk niet al in een andere kleur in de kast heeft hangen.
Logisch dat de man af en toe even een pauze neemt vóór de winkel. Ik vermoed dat deze pauzes zelfs officieel in de ARBO-wetgeving zijn vastgelegd.
Uiteindelijk, drie uur en zeventien winkels verder, gaan we meestal stilzwijgend naar huis. Mijn vrouw moppert dat ze niet heeft kunnen vinden wat ze zoekt, omdat de mode van dit jaar niets voor haar is. En ik ben geestelijk en lichamelijk uitgeput, door alle moeilijke vragen en alle kilometers die we door de winkels geslenterd hebben.
‘Gezellig samen winkelen’, noemt ze dat.
Maar als je denkt dat wij mannen niet van winkelen houden, dan is er toch echt sprake van een misverstand. Wij zijn namelijk gek op winkelen, maar dan wel op onze manier.
Heb je al eens goed gekeken hoe een man winkelt? Hij loopt in één keer, zonder ook maar in een andere etalage te kijken, naar de winkel waar hij moet zijn. Daar gaat hij op een strategisch punt in de winkel staan, kijkt eens rustig om zich heen en pakt dan het overhemd dat hij wil, in de juiste maat, uit het rek. Is het te duur dan laat hij het bij voorbaat al hangen. Wil de man zijn vrouw bij het winkelen betrekken, dan kiest hij twee overhemden uit en vraagt zijn vrouw welke van de twee zij het mooiste vindt. Als ze dan antwoord geeft, waardeert hij haar eerlijkheid. Als het niet het antwoord is waar hij op gehoopt had, koestert hij geen wrok. Hoogstens een uur later rijdt de man met een volledig vernieuwde garderobe weer naar huis. Thuisgekomen trekt hij een flesje wijn open en vraagt of zijn vrouw even bij hem komt zitten. Dan kunnen ze samen even gezellig genieten van het feit dat hij op zijn vroegst over een half jaar weer hoeft te winkelen…
Dames, observeer en leer! Groeten, Arno