Drie kinderen geleden… Deel 3.

Drie kinderen geleden gingen we regelmatig naar de McDonalds. We konden openlijk overleggen of we er wel of niet heen zouden gaan en zonder overleg voor de ander bestellen, want een quarterpounder menu was altijd goed.

Tegenwoordig gaat dat anders.

We spreken over de McDonalds in codetaal (ook met onze vrienden), want als onze kleintjes horen dat we misschien ook maar in de buurt van een McDonalds zullen komen, dan is er geen ontkomen meer aan. Dan moeten we naar de McDonalds en wel zo snel mogelijk. Jaren geleden begonnen we de MacDonalds dus al de „grote gele M” te noemen. Helaas is die code al lang ontcijferd en wordt de McDonalds door ons tegenwoordig met een lange stilte aangeduid. „Zullen we straks … ?”.

Vroeger konden we ook zoveel bestellen als we maar wilden. Twee quarterpoundermenu’s, extra cheeseburgers, ijsjes toe. Als we veel aten, kostte ons dat twintig euro. Toen de oudste dochter begon mee te eten, merkten we daar nog niet veel van. We deelden onze patatjes met haar en bestelden een extra euroknaller. Niets aan de hand.

Maar toen we laatst na een lange tijd weer eens besloten naar de Mac te gaan, begonnen de kinderen achter in de auto allemaal hun wensen te roepen. Zoveel dat ik het niet eens kon onthouden, dus vrouwlief maakte een lijstje op haar telefoon. Bij de praatpaal van de McDrive begon ik het lijstje voor te lezen. Ik kreeg al een beetje schrik. Hoe lang is die lijst eigenlijk? Alleen het doorgeven van de bestelling duurde al veel langer dan vroeger. Nu moest ik het lijstje ook drie keer opnoemen, omdat de jongedame aan de andere kant van de lijn me niet verstond, maar toch.

• 3 x grote patat
• 6 x mayonaise
• 1 x kipnuggets
• 2 x quarterpounders
• 1 x bigmac
• 1 x cheeseburger
• 2 grote milkshakes banaan
• 3 kleine milkshakes banaan

„Sorry meneer, de milkshakes banaan zijn op.”, verontschuldigd de praatpaal zich.
„Wat? Oh, geen milkshakes banaan?”. Na overleg in de auto „Ok, maak daar maar vanille van.”
„Wilt u een sausje bij de kipnuggets meneer?”
„Jaaaa!”, klinkt het achter uit de auto.
Nog voor ik antwoord geef, zie ik op de display het sausje verschijnen.
„Was dit het meneer?”

EUR 39,05 staat er op de display.

„Ja hoor, dit was het!”

Ik rij door naar het eerste raampje en trek met een diepe zucht mijn portemonnee uit mijn binnenzak…